Amir Temur va temuriylar zamoni davlatchilik siyosati, boshqaruv tizimini ko‘rib chiqmoqchi ekanmiz, davlat, davlatchilik mohiyatida muayyan bir makon va jamiyatda mavjud turli imkoniyatlarni shu yerlik xalq manfaati yo‘lida yo`zaga chiqaruvchi tashqilotchilik yotganini eslatib o‘tish g‘oyatda muhimdir. Zero, davlat asoslari, davlatchilik har bir jamiyat va xalq «boshiga bir marta bitilgan bo‘ladi». Shu ma'noda o‘zbek davlatchiligi miloddan avvalgi 1-mingyillikning birinchi yarmidan o‘z tarixini boshlab to Amir Temur davlatimiz tepasiga kelgunga qadar deyarli 2100 yillik taraqqiyot yo‘lini bosib o‘tgandi. Bu ulkan davr ichida davlatimiz boshqaruviga turli sulolalar (bugungi tilda aytganda siyosiy partiyalar) kelib ketdi. Ularning faoliyati turli zamonlarda, turli ob'yektiv-sub'yektiv shart-sharoitlarda turlicha kechdi. Biz mazkur masalaga urg‘u berayotganimizning bir necha sababi bor.

Birinchidan, biz Amir Temur davlati, Temuriylar davlati kabi keng tarqalgan tushunchalarga qarshimiz. Zero, davlatchilik asoslari yagona bo‘ladi. Demak, Amir Temur davlati emas, o‘zbek davlatchiligining Amir Temur boshqargan bosqichi deyilsa har taraflama haqiqatga mos tushadi.

Ikkinchidan, Amir Temur davlati tushunchasi davlatchiligimizning ham ungacha bo‘lgan, ham undan keyingi taraqqiyot yo‘lini uzib qo‘yadi (bu fikr boshqa sulolaviy davlatlarga ham tegishli, albatta). Bu o‘z o‘rnida, bir tomondan, tarixni soxtalashtirsa, ikkinchi tomondan, davlatchiligimiz tarixidagi bosqichiy jarayonlar, masalan, yana o‘sha Amir Temur davri mohiyatini anglashni qiyinlashtiradi. Zero, hatto sof ilmiy nuqtai nazardan olganda ham mushohada jarayonda ko`zatilgandagina to‘liqlanadi, xulosa uchun imkon yaraladi.

Uchinchidan, biz o‘zbek davlatchiligi mohiyati va imkoniyatlari haqida qanchalik so‘zlamaylik, agar uning amaliy ifodasining guvohi (bugungi kun nuqtai nazaridan esa quruvchisi) bo‘lmas ekanmiz, gap-gapligicha qolaveradi. Shu ma'noda Amir Temur davri davlatchiligimizning mohiyati va imkoniyatlari ko‘lamini amalda yuzaga chiqarib berganligi bilan ham g‘oyatda muhimdir (albatta, o‘z davri sharoitida).

Shunday qilib, Amir Temur davriga qadar o‘zbek davlatchiligi 2100 yillik taraqqiyot yo`lini bosib o`tgan ekan, shunga ko`ra biz birinchi xulosani qilishimiz mumkin. Amir Temur davri davlatchilik tizimi muayyan bir o`tmishga, an'analar, tajribalar, saboqlar, qonuniyatlarga asoslangan xolda tashqil qilingan. Shu yerda xaqli savol tug`iladi: bu o`tmish yo`l qonuniyatlari, tajribalari, ya'ni davlatchilik asoslari nimalarda o`z aksini topgandi va Amir Temur davlatimizga raxbarlik qilgan yillari ularga qanday munosabatda bo`lindi? Savolni shu tariqa qo`yish nihoyatda muhim. Zero, bizning tushunchamizda davlat arbobi, siyosatchi salohiyati (va bundan kelib chiqadigan buyukligi), eng avvalo, uning davlatchilik asoslarini nechog`liq teran anglab olishi va amalda unga rioya eta bilishi bilan belgilanadi. Bu g`oyatda og`ir vazifadir.

O`zbek davlatchiligining Amir Temur davriga qadar shakllanib zamonlar sinovidan o`tgan asoslari quyidagilardir:   

1.  Davlat o`z vazifasini bajarmog`i uchun, eng avva­lo, siyosiy jihatdan mustaqil bo`lishi kerak.

2.  Davlat va jamiyat siyosiy yaxlitligi bo`zilmasligi kerak.

3.  Davlat va jamiyat muayyan bir qonunlar, tartiblar, mafkura asosida boshqarilmog`i lozim.

4.   Boshqaruvning turli tabaqalari, yo`nalishlari, sohalarini muvofiqlashtirib turuvchi ma'lum bir tizim shakllangan bo`lishi darkor.

5.   Jamiyatda ijtimoiy-iqtisodiy munosabatlar ahvoli (taraqqiyoti) davlat diqqat markazida turmog`i lozim.

6.  Fan va madaniyat ravnaqi  to`g`risida doimiy qayg`urish davlat ahamiyatiga molik qat`iy siyosat sifatida qaralmog`i lozim.

7.  Har bir davr shart-sharoiti, tartiblariga ko`ra davlat jamiyat ichki taraqqiyoti masalalarini tashqi dunyoda mavjud omillardan foydalangan holda ham hal etib borishi darkor.

8.  Davlat tepasida turgan kuchlar o`tmish, zamona va kelajakni teran tafakkur, qatiy iymon, g`oyatda yuksak ma'naviyatparvarlik va millatparvarlik ila anglamog`i kerak.

Mazkur sakkiz asos qonuniyat sifatida shakllangan edi. U yoki bu zamonda ulardan foydalanildimi yo yo`q, bu boshqa masala.  Biroq Amir Temurning o`zbek davlat­chiligi tarixida tutgan buyuk o`rni shundaki, u o`zining butun faoliyati mobaynida ana shu asoslarni ro`yobga chiqara oldi.  Ya'ni 150 yillik qaramlikdan so`ng davlatimiz siyosiy mustaqilligini tikladi; o`z davrida mav­jud shariat, to`ro-tuzuklar asosida jamiyat hayotini boshqarishni yo`lga qo`yildi; markazlashgan davlat tizimini yaratdiki, o`z zamonasi uchun bu dunyo miqiyosidagi taraqqiyparvar voqea hisoblangandi; iqtisodiy muno­sabatlar (dehqonchilik, hunarmandchilik, savdo-sotiq) rivoji uchun barcha ichki va tashqi sharoitlarni barpo etishga qattiq kirishdi;  ijtimoiy munosabatlarni (soliq tizimi, mulkchilik,  turli ijtimoiy tabaqalar manfaatini nazarga olish va xokozo) muhim deb bildi; hukmronligining dastlabki kunlaridan to umrining oxirigacha fan va madaniyat ravnaqiga   alohida diqqat bilan qaraldi; o`z davri shart-sharoitiga ko`ra tashqi siyosatda qatiy va faol hamda maqsadga muvofiq ravishda harakat qilib, davlatni saltanat mavqeiga olib chiqdi; o`lkani dunyoning eng buyuk siyosiy, iqtisodiy, madaniy markaziga aylantirdi; asosida yakkahukmronlik mazmuni yotgan jamiyat boshqaruvida birinchi rahbar qanday bo`lishi kerakligini namoyon etib ketdi.

Shu bilan birga Amir Temur mazkur sakkiz asosni yana bir muhim – to`qqizinchi asos bilan boyitdi. U ham bo`lsa, jamiyat rivojida barcha ijtimoiy tabaqa­lar faoliyatini nazarda tutish va manfaatlarini ta'minlashdan iboratdir. Amir Temur bo`yicha bunday ta­baqalar 12 ta bo`lib, ularda jamiyatning barcha tarkibiy qismlari o`rin olgan. Diqqatga sazovor tomoni shundaki, tuzuklar bayonida Amir Temur tabiiy ravishda din va shariatni birinchi o`rinda ta'kidlagan holda ijtimoiy tabaqalarga bo`lgan munosabatni boshqa yo`nalish va masalalardan ustun qo`yadi. Demak, Amir Temur davrida davlatimizning to`qqiz asosi o`z ijobiy yechimini topgan va xuddi mana shu to`qqiz asos Sohibqiron yuritgan davlatchilik siyosatining to`qqiz tomonini tashkil etadi.

Yuqorida davlatning siyosiy mustaqilligi va mamlakat yaxlitligi borasida Amir Temur olib borgan faoliyat bilan qisqacha tanishib o`tdik. Quyida uning davlat boshqaruvi, davlatchilik va xarbiy siyosat borasidagi harakatlarini lo`nda tarzda yoritishga urinib ko`ramiz.

Chingiziylarning o`lkadagi hukmronligi barcha sohalar taraqqiyotida salbiy asorat qoldirgani haqida so`z aytdik. Davlat boshqaruvi sohasi ham bundan mustasno emas. Umuman boshqa, ko`chmanchi shart-sharoitda shakllangan siyosiy dunyoqarash va tarbiya chingiziy namoyandalar uchun mahalliy boshqaruv an'aialarini qabul etishga yo`l bermasdi. Shu sababdan ham avvalgi davrlarda kechgan davlatchilik boshqaruvidagi ko`p asrlik tajriba va an'analar chingiziylar hukmronligi zamonida amalda o`z davomiyligini topa olmadi. Agar bu davr bir yarim asr kechgani nazarda tutilsa, shu sohadagi ahvol nechog`lik og`irlashib qolgani ma'lum bo`ladi. Amir Temurning o`zbek davlatchiligi oldida qilgan xizmatlaridan biri shundaki, u 150 yillik uzoq bir davr o`tib, shuning orasida odatlar, an'analarda kattadan-katta o`zgarishlar sodir bo`lganiga qaramay, qadimdan mavjud bo`lib kelgan o`zbek davlatchiligi boshqdruv tizimining (biz hatto ilmining degan bo`lardik) klassik namunalarini qaytadan tiklay bildi. Nihoyatda mushkul bo`lgan bu vazifani u donolik bilan hal eta oldi.

Demak, Amir Temur davrida boshqaruv ikki idora: dargoh va devonlarga (vazirliklarga) bo`lingan.

Dargoh - eng oliy davlat idorasi. Uning boshlig`i ham tabiiy ravishda davlatning oliy hukmdori. Amir Temur davlat tepasiga kelgandan so`ng chingiziylardan bo`lmish Suyurg`atmishni xon, ya'ni oliy hukmdor deb e'lon qilgani ma'lum. Shu bilan birga Suyurg`atmish «soxta xon» mavqeida bo`lib, amaldagi hokimiyat Sohibqiron ixtiyorida bo`lganini ham bilamiz. Nima uchun shunday qarama-qarshilik yuzaga kelgandi, savoli tug`iladi. Chingiziylarning 150 yillik hukmronligi mamlakat hayotida katta ta'sirga ega bo`lganini ta'kidlagan edik. Siyosiy munosabatlar, qarashlar, odatlar jamiyatning eng qaynoq, sohalaridan biri sifatida yangilik va o`zgarishlarga boy bo`ladi. Masalan, ulus boshlig`ining biyobondan qarorgoh qurishini olaylik. Mamlakatimizda asrlar davomida davlat boshlig`ining qarorgohi shaxarlarda qanchalik tabiiy bo`lib kelgan bo`lsa, chingi­ziylar davrida, aksincha, xon biyobondagi qarorgohda turishi kerak, qabilidagi aqida siyosiy muhitga qattiq singib ketgandi. Shunga o`xshash o`zgarishlardan bir qanchasi mazkur bir yarim asrlik jarayonda o`z o`rnini topib olgandi. Gap ularning to`gri-noto`griligida emas. Muhimi Amir Temur davlat tepasiga kelgan paytda ular jamiyat hayotidagi voqeylikni tashkil etardi. Sohibqiron bularni nazarda tutmasdan iloji yo`q edi. Ikkinchi tomondan, 1370 yili mamlakatda Amir Temurdan boshqa ham yana bir qancha qudratli amirlar, ularni qo`llab-quvvatlovchi ijtimoiy-siyosiy kuchlar bor edi. Ular ham zimdan yo ochiqchasiga mustaqil siyosat yurgizish, hatto oliy taxtni egallash niyatida bo`lganlar. Bunday sharoitda Amir Temur o`zini rasman xon deb e'lon qilolmasdi. Chunki bu raqiblarga bahona bo`lib, norozilik va xurujlarga turtki bo`lishi turgan gap edi. Zero, xuddi shu yillar taomiliga ko`ra siyosiy hokimiyat chingiziylar xonadoni ixtiyorida bo`lishi kerak edi. Uchinchi tomondan, Suyurg`atmish xon deb ko`tarilganda hali amir Husayn masalasi hal bo`lmagandi, aniqrog`i hal bo`lish arafasida edi. Amir Husayn esa o`z vaqtida Kobilshohni (1364), so`ng Odil Sultonni (1365) rasman xon deb e'lon qilgandi. Demak, Amir Temur tomonidan Suyurg`atmishning xon deb e'lon qilinishi Odil Sul­ton «xonligi»ni, ya'ni amir Husayn xukmdorligini bekor etish bilan barobar xisoblanardi. Xullas, mazkur masala O`sha zamon voqeligidan kelib chiqib Amir Temur hokimiyatini mustahkamlash yo`lida amalga oshirilgan. Sohibqiron uchun bu paytda muhimi ham aslida shu edi. Amir Temurning chingiziylardan bo`lmish Qazonxonning qizi Saroy Mulkxonimga (1337-1408) uylanishi, ya'ni xon avlodiga kuyov (ko`ragon), qarindosh bo`li­shi ham uning siyosiy mavqeini rasman bo`lsa

ham mustahkamlashga xizmat qilgan. Bundan tashqari Chigatoyxon amirlaridan Qarochar barlos Amir Temur avlodi ekanligi va u o`z vaqtida Chig`atoyxon ulug` amiri sifati­da o`lkani boshqargani (Shomiy yozishicha, go`yo «Chingiz­xon Chig`atoyni Qarocharga topshirgan») haqidagi yarim haqiqat, yarim afsona ham taomilga kiritilgan. Yarim haqiqatligi shundaki, Chigatoyning Qarochar barlos nomli mingboshisi bo`lgan. Ammo ishonchli manbalarda uning xon nomzodi sifatida mamlakatni boshqargani haqida so`z yo`q. Shu ma'noda Yazdiy «Zafarnoma»sida keltirilgan Amir Temur ajdodlariga oid shajara g`irt afsona va to`qimadir. Zero, unga ko`ra go`yo Amir Temur urug`i Chingizxon urug`i bilan amakivachcha. Bu hech bir haqiqatga to`g`ri kelmaydi va uni isbotlovchi biron-bir tarixiy ma'lumot yo`q. Shunga qaramay ba'zi bir hollarda Amir Temur shaxsi va faoliyatini, demak, o`zbek xalqi tarixi va madaniyatini kamsitishga urinuvchilar

mazkur afsonadani «unumli» foydalanadilar, ya'ni Amir Temurni Chingazxon va mo`g`ullar bilan bog`lab ko`rsatishga urinadilar.